De tweede week als muzungu en omusomesa in Uganda

Ondertussen voelt het alsof ik er nieuwe namen bij heb. Op school en op straat wordt er namelijk overal ‘Teacher’ en ‘Muzungu’ naar je geroepen. Ik ben hier nu zo aan gewend dan ik automatisch omkijk wanneer ik ‘Teacher’ of ‘Muzungu’ hoor.

Ik begin trouwens een beetje Luganda te spreken ;). Zo ken ik de volgende woorden uit het huishouden:
Umukeeka = kleed, akatebe = stoel, akajjirasi = glas en esseffuluya = pan. Ook ken ik verschillende voorzetsels en weet ik dat het woord ‘omusomesa’ leerkracht betekent. De taal klinkt voor één woordje heel leuk, maar wanneer de leerkrachten de taal spreken klinkt het als een geratel in de oren en gaat het allemaal veel te snel.

Zaterdag hebben wij een City Tour door Kampala gedaan op de Boda Boda. Ja, dat motortje waar wij vorige week nog zo bang voor waren, daar hebben we nu de hele dag de stad mee doorgereden! We werden om negen uur opgehaald door onze drivers: Chris, Joseph en Silva. Na ondertekent te hebben dat wanneer we dood gaan, zij niet aansprakelijk zijn, zijn we weggereden. Ik zat achterop bij Joseph, een klein, donker mannetje. Onder het rijden vertelde hij geregeld wat over de plek waar we waren. Aan het begin moest ik toch nog wat vertrouwen krijgen in zijn rijkunsten, want deze meneer hield er wel van om lekker door te rijden. Toen ik een keer over zijn schouder wilde kijken hoe hard we eigenlijk reden, zag ik tot mijn verbazing dat de teller het niet eens deed.. Al snel merkte ik dat de jongens precies wisten wat ze deden en de rest van de dag was het fantastisch om achterop de Boda Boda te zitten. Je hebt een supergoed zicht over alles om je heen, zoals het heuvelachtige landschap. Naast dat je een mooi uitzicht hebt, blijkt de Boda Boda ook weer het meest handige vervoer wanneer we door de drukste weg naar/door Kampala rijden. Alles staat stil, maar wij konden overal snel langs. De eerste stop was The Bahá’í Faith tempel, bovenop een hoge berg. De tempel heeft een prachtige tuin met kleurrijke planten, je hoort overal vogels fluiten en je hebt er een mooi uitzicht. Van een gids krijgen we uitleg over de tempel en het geloof. Er zijn over de wereld verspreid acht van deze tempels, op elk werelddeel is er eentje te vinden. Dit is dus de enige in Afrika. Alle tempels zien er anders uit, maar ze hebben allemaal negen gelijke zijden die elk symbool staan voor één van de negen profeten. Verder heb ik niet heel veel meegekregen van wat er verteld werd. Er was zoveel moois om te zien, dat ik daarvan wilde genieten en later een foldertje heb meegenomen ;). Na veel foto’s, wat btw niet erg gewaardeerd werd, zijn we weer achterop gestapt bij onze drivers. Daar gingen we weer, met onze helmpjes op en de rugtassen op onze buik om te voorkomen dat we bestolen werden. Next stop: Uganda Muslim Supreme Council, de op één na grootste moskee in Afrika. Eenmaal aangekomen werden we richting een tentje gewezen om entree te betalen en vervolgens helemaal in style aangekleed te worden. Ik kreeg een paars kleed met gekleurde bloemen als rok aan, vrouwen horen immers geen broeken te dragen, en ik kreeg een donkerrode hoofddoek. Ik was al blij dat de kleur rood van mijn hoofddoek precies matchte met de kleur rood uit mijn rok, want verder zag het er niet heel charmant uit. De moskee was erg mooi van binnen: glas-in-loodramen, enorme kroonluchters en zuilen. Erg jammer dat we er zo snel doorheen gingen. De moskee had nog een minaret ernaast, die we erna bezochten. Het uitzicht vanaf daar was prachtig.. Je kunt heel Kampala zien en je ziet goed alle heuvels in het landschap. Dat waren die vele trappen wel waard, maar het zweet stond ondertussen overal door alle lagen kleren die we aan hadden..
Na de moskee zijn we langs gegaan bij het paleis van de koning van Buganda, het district waar wij zijn. Onderweg komen we langs een rotonde met een weg en een hek in het midden. Deze weg gaat alleen open voor de koning, verder moeten alle weggebruikers om de rotonde heen. Bij het paleis moeten we weer een sjaal om onze broek heen knopen. We lopen het terrein op en zien dat er hier gewoon allemaal mensen wonen in armoede, terwijl ernaast zo’n mooi en groot paleis staat. Dat was een heel gek gezicht. Ergens achterin zijn de martelkamers. Ze lieten het vollopen met water en zetten een hek en het water onder stroom. Er zijn hier enorm veel mensen om het leven gekomen door in het water gegooid te worden, door tekort aan lucht of eten in een bomvolle cel of zelfs door gevoerd te worden aan de krokodillen. Op de muur staat de tekst: ‘Amin, you are bad’. Ik krijg er een beetje kippenvel van. We vervolgen de rondleiding en komen in een kamer met allemaal schilderijen van de koning. Hier wordt nog wat uitleg gegeven. Ondertussen begint het te regenen. Mensen die mij kennen weten dat ik echt niet van regen houd. Gelukkig had ik een helm op mijn hoofd waardoor mijn gezicht en haar niet nat werden, haha. We zijn toen snel naar een ‘local food’ restaurantje gegaan. Hier hebben we een chapatti, een soort pannenkoek, gegeten en wat water. Dit kostte bij elkaar iets meer dan één euro. Die prijzen hier zijn echt bizar laag, terwijl je wel altijd de mensen geniepig ziet lachen wanneer je iets hebt gekocht. Alsof ze ons dat toch ‘teveel’ hebben laten betalen. Na eindelijk wat gegeten te hebben, zijn we langs een terrein gegaan met allemaal taxibusjes. ‘Organized chaos!’. Hierna reden we door naar een marktje met allemaal leuke spulletjes. We staan binnen in een kraampje wanneer een kindje op de grond begint te plassen. Tja, als je moet dan moet je.. Na een heleboel kraampjes gezien te hebben, vonden we het toch wel sneu dat onze drivers heel de tijd op ons moesten wachten. We besloten om maar snel door te gaan voor wat boodschappen en om wat geld te pinnen. Met tassen vol met eten en onze portemonnees op springen (tja, 1000000 shillings is een hoop) rijden we naar huis. Onderweg regent het en de weg is helemaal van blubber. Ik ben bang dat we onderuit gaan omdat de weg er zo glad uitziet. Daarnaast voelt het soms nog steeds alsof je aan het spookrijden bent, omdat je hier aan de andere kant van de weg rijdt. Na de rit zijn mijn witte all-stars verre van wit: alles helemaal onder de modder. Eenmaal thuis is het al zes uur! We hebben de jongens wat extra geld gegeven en zijn snel naar binnen gegaan om onszelf op te frissen en eten te maken. Soms mis ik thuis, waar alles lekker fris en schoon is. Je kunt hier niks van eten laten liggen. Al is het maar een super klein stukje fruit dat je hebt laten vallen op de grond: er zit dan gelijk een hele hoop mieren op en er vliegen overal vliegjes rond. In de prullenbak kwamen we maden tegen. OH BAH!

Op zondag hadden we het plan om lekker uit te slapen, maar weer blijkt dat onmogelijk hier. Om half 8 ben ik klaar wakker.. Dan maar lekker lezen en ontbijten. Ik heb ’s middags banana pancakes gemaakt en we zijn toen te zon ging schijnen een stukje gaan wandelen. We kwamen uit op een lange weg met alleen maar groen om ons heen. Superveel bomen en stuiken: het was zo mooi! Jammer genoeg kwam er ineens een onwijs donkere wolk aan. Het weer kan hier echt heel snel omslaan. Het begon keihard te regenen. Binnen vijf minuten staat weer heel de straat blank en het stroomt zo hard als een rivier langs ons huisje. Wij in Nederland zeuren alleen maar over regen, maar hier zien ze het echt als een ‘blessing’.

Ik heb jullie vorige keer beloofd dat ik jullie wat meer zou vertellen over wat wij nou precies aan het doen zijn op de school. Vorige week hebben wij de dagen doorgebracht in verschillende groepen. Hier hebben we de leerlingen en hun werk geobserveerd en gesprekken gevoerd met de leerlingen en de leerkracht. Aan de hand van wat wij zelf zien, wat de kinderen vertellen en wat de leerkracht aangeeft, willen wij een remedial teaching plan opstellen voor rekenen, en misschien nog wel voor andere vakken. Er zijn leerlingen voor wie de leerstof te lastig is, zij kunnen extra begeleiding en herhaling goed gebruiken. Dan zijn er de leerlingen voor wie de leerstof eigenlijk te simpel is. Zij snappen het goed, zijn snel klaar en hebben behoefte aan meer uitdaging. Er zijn daarnaast ook leerlingen bij wie de stof goed aansluit. Voor hen is er geen remedial teaching nodig, maar voor de eerste groep wel en dit willen wij gaan verzorgen. Voor de tweede groep willen wij extra uitdaging gaan bieden. Dit voeren wij uit in de klassen P1, P2 en P3. Maandag hebben we de laatste observatie gedaan in P3. Op woensdag en vrijdag stonden wij alle drie in een eigen klas om de leerkrachten te ondersteunen en onze kennis over het vak met hen te delen. Het is nog steeds heel erg wennen om hier een leerkracht te zijn. Wanneer je de klas binnenkomt en goedemorgen zegt, staan gelijk alle kinderen voor je op en roepen ‘’Goodmorning teacher Michelle’’. Pas wanneer ik zeg dat ze mogen gaan zitten, doen ze dat.. Woensdag en donderdag zijn we gestart met de remedial teaching. Dit past erg bij onze minor Passend Onderwijs, omdat wij op deze manier kijken naar de onderwijsbehoefte van leerlingen en daarbij aansluiten. Daarnaast gaan wij aan de slag met oplossingsgericht werken. Deze manier van werken gaat uit van het positieve: wat kunnen de kinderen wel en wat hebben ze nodig om verder te komen?

Het is super leuk om met deze leerlingen individueel aan de slag te gaan. Zij fleuren helemaal op van een beetje individuele aandacht. Wanneer ik de leerlingen zie lachen vind ik het toch wel heel bijzonder dat ik onderdeel mag zijn van de glimlach op hun mooie koppies. Dit is waarvoor ik het doe, om deze leerlingen een goed gevoel te kunnen geven over hun eigen kunnen. En nu hopen dat wij hier uitvoeren een beetje wordt overgenomen door de leerkrachten, dan zou het helemaal geslaagd zijn!

Tot zover de tweede week. I hope you’d like it!

P.S. Nu ik dit reisverslag plaats, zit ik weer op school! Zelfs zaterdag is hier gewoon een schooldag.. Nu zijn wij hier alleen even om ons reisverslag te plaatsen hoor ;)