Van bijna echte Afrikaanse vrouwen naar celebs...

Vorig weekend was het tijd voor de was. Jawel! Het uitslapen was weer geen succes, dus hebben we onze tijd goed besteed. Ze verzinnen hier trouwens echt elke dag iets nieuws om je niet te laten uitslapen. We hebben al vele malen toeterende auto’s, gillende kinderen en kletterend water voorbij horen komen. Gisteren was er weer een hele verhuizing gaande en vandaag werd het terrein geveegd. Nu zullen jullie jezelf misschien afvragen hoe je wakker kunt worden van iemand die aan het vegen is. Maar geloof me, als dat precies voor je huis gedaan wordt en er zitten gaten in de muren, klinkt dat best hard. Zaterdag hebben we dus net zoals echte Afrikaanse vrouwen onze kleding gewassen. We hebben speciaal zo’n teiltje gekocht die ook alle vrouwen hier gebruiken. Sopje erin, water erbij en spoelen maar. Hierna konden we de was ophangen aan de lijn achter ons huisje, tussen de was van onze buurvrouw, die overigens de helft van onze lijn in gebruik genomen had. De Afrikaanse manier is dan gewoon oppakken en doorschuiven, dus dat deden we dan ook. Het was nog best een klus, omdat er na twee weken een aardige stapel vuile kleding ontstaan was. Toch wel heel jammer dat nadat alles gewassen is, het alsnog niet zo fris ruikt als de schone was thuis. Je leert hier wel echt eerder met iets genoegen te nemen. Het is maar even niet zo. Zo was het ook toen we op zaterdag onze blog wilde plaatsen op de computers van school. Thuis zou dat nog geen kwartiertje werk zijn, maar hier hebben we er twee uur (!) overgedaan om allemaal ons blog te kunnen plaatsen en wat foto’s te kunnen uploaden.
Het was gek om op zaterdag op school te zijn. De hogere klassen hebben dan gewoon een lesdag, maar de kinderen uit de lagere klassen zijn vrij. Die kom je dan in hun eigen kleding tegen op straat. Er is dan een groot verschil te zien tussen hoe de verschillende kinderen erbij lopen. Dan snap je wel meer het nut van een uniform.
Wanneer we terugkwamen van school was er een briefje voor ons achtergelaten door Mathias, een jongen van de boerderij. ‘’Call me, Mathias’’ stond erop. Nieuwsgierig hebben we gevraagd wat er aan de hand was, bleek het dat hij ons wilde vergezellen wanneer wij ons verveelde. Erg lief, maar we hadden al een dagtaak aan alle was en wilde daarnaast nog wat relaxen . In de avond hebben we met elkaar een filmavondje gehouden, inclusief onze lekkere kruidnoten!

Op zondag zijn we naar de ST. Paul’s Church in Kayunga geweest. Om half 9, zoals afgesproken, stonden we klaar voor de kerk. We weten ondertussen dat wanneer je een tijd afspreekt, dat dat heel erg kan uitlopen. Maar toch ben je dat vanuit Nederland zo gewend dat we elke keer, voor hun idee, te vroeg komen en staan te wachten. Het was een protestantse kerk en zag er vanbinnen niet heel anders uit dan een kerk in Nederland. Het ziet er alleen iets ‘armoediger’ uit: het plafond is bijvoorbeeld gemaakt van golfplaten. De mis was ook niet heel anders dan van wat ik in Nederland gewend ben. Er wordt gezongen, gesproken en gebeden, er wordt een collecte gehouden en er is gelegenheid voor de communie. De priester was alleen erg lastig te verstaan: dit komt door het accent waarmee de mensen hier praten en daarnaast gaf de microfoon een gek geluid. Ineens zijn alle ogen in de kerk op ons gericht en krijg ik een microfoon in mijn handen: blijkbaar hebben we iets gemist.. Dat was wel even schrikken.. Het bleek dus dat ze de ‘nieuwelingen’ wilde verwelkomen en er werd gevraagd of wij onszelf wilde voorstellen. Iedereen was zo blij dat wij er waren, dat was erg leuk om te horen. Er hing ook een gezellige sfeer en er werd luid gezongen, muziek gespeeld op de drum en piano en er werd gedanst. Na ongeveer twee uur stonden we weer buiten. Na een lekkere lunch met boterhammetjes (ik verbaas me nog steeds over hoe normaal we hier kunnen eten) hebben we onze spullen gepakt om naar Kampala te gaan. We werden opgehaald door Walter, de man waarmee we ook op safari zullen gaan komend weekend. Voor het eerst met de auto naar Kampala, nu maar hopen dat er geen file is! Onderweg zien we een grote groep Maraboe’s en het uitzicht over de heuvels met gekleurde daken blijft prachtig.
We zijn even langs de craft market geweest voor wat leuke souvenirs. Hiernaast bleek een festival te zijn. Het zag er erg gezellig uit en dus besloten we een kijkje te nemen. Er was een soort parade met allemaal versierde auto’s en nogal uitbundig dansende (lees: zo veel mogelijk met je kont heen en weer schuddende) mensen erop, er was veel muziek en het zag letterlijk en figuurlijk zwart van de mensen. Wat een drukte! Op een gegeven moment kreeg ik vaag het vermoeden dat iedereen ons heel interessant vond en dat gevoel is daarna bevestigd. Als ik aan deze dag terugdenk, kan ik alleen maar lachen. Het was zo grappig om mee te maken dat bijna alle voorbijgangers even aan je willen zitten, met je willen praten, handkusjes geven en met je op de foto willen. Eerst wilde ik hier niet aan toegeven, maar toen ik een meisje helemaal zag stralen toen ze mij zag, kon ik de vraag niet afwijzen. Natuurlijk wilde ik met haar op de foto! Hierna volgde er nog veel foto’s met jong en oud. De meeste mensen wilde gewoon een normale foto, maar er waren ook mensen die een hele fotoshoot met ons hielden.. Ze gingen elke keer op een andere manier poseren en ze pakten je op de gekste manieren beet om maar zo dicht mogelijk bij je te staan. We kregen zo onwijs veel aandacht, ik voelde mezelf echt een soort celebrity.. Zelfs Walter nam de ene selfie na de andere met ons, om zo ‘’zijn vrienden jaloers te maken’’. Toch was Walter ook erg beschermend, net een soort bodyguard. Nu was het plaatje van de celebrity helemaal compleet, haha. Na deze hele ervaring zijn we verder gegaan naar een winkelcentrum om nog wat geld te pinnen en een lekker ijsje te eten. Onderweg naar huis besef ik mijzelf hoe rustig ik bij een vreemde in de auto zit in dit superdrukke verkeer. Dat was twee weken geleden wel anders geweest. Ik zit lekker naar buiten te kijken en net op het moment dat ik dacht dat alle aandacht over was, kijk ik recht in de ogen van een Afrikaan die zo’n hele zwoele knipoog geeft.. Haha, het was toch niet over. Het is nog steeds zo bijzonder hoe bijzonder wij als blanke voor iedereen zijn. Onderweg naar huis komen we jammer genoeg toch in de file terecht. Je moet je letterlijk en figuurlijk in bochten wringen wil je hier doorheen komen. Het mooie is wel dat je je nooit verveeld wanneer je onderweg bent. Er valt zoveel te zien en het uitzicht verveeld nooit. Het ene moment zie je een drukke markt, het andere moment huisjes van klei en het volgende moment weer een mooi groen uitzicht. Het is misschien niet perfect, maar het is precies zoals het hoort te zijn en op die manier is het zo prachtig. Walter zette ons weer netjes thuis af. Het was weer een lange dag, maar ik had hem niet willen missen.

Maandag is er weer een nieuwe schoolweek aangebroken. De weg naar school is ondertussen een weg die ik kan dromen. Elke dag staan er dezelfde mensen voor hun huis chapatti’s en popcorn te verkopen. Voor ons is de dag pas net begonnen, maar voor deze mensen lijkt de dag al in volle gang. Je moet onderweg goed oppassen waar je loopt, want anders word je zo omver gereden door een Boda Boda of een zwaarbeladen busje waarvan het net lijkt alsof deze elk moment om kan vallen. Wanneer er iets voorbij komt is het ook verstandig om je hoofd even om te draaien, anders zitten je ogen gelijk vol met stof en je longen vol met vieze zwarte uitlaatgassen. Omdat het verkeer hier nogal druk is, staan wij geregeld met zijn drieën langs de weg met onze handen voor onze ogen. Aan het gelach te horen, vinden de lokale bewoners dat nogal een grappig gezicht. Als het heeft geregend, is het bij elke stap die je zet weer een vraag of je wel of niet weg zal glijden in de blubber. Het kan dan echt onwijs glad zijn! Als we het schoolplein oplopen, hebben de meeste kinderen ons alweer gespot. Overal zie ik blije gezichtjes en wild waaiende handjes: het teken dat er weer een nieuwe dag op de Bondekoschool begonnen is.
Maandag hebben we in P1 een rekenles verzorgd waarbij drie leerkrachten kwamen kijken. We hebben hierin laten zien hoe wij omgaan met de verschillen in de klas. Leerlingen die het vak goed beheersen, kunnen de uitleg overslaan en aan de slag en leerlingen die er moeite mee hebben, help je stap voor stap met de opdrachten. Voor leerlingen die klaar zijn met hun werk, hebben we een werkblad gemaakt. In de les hebben we gebruik gemaakt van verschillende werkvormen en we zijn zelfs naar buiten gegaan om de tafel van drie te oefenen. De leerkrachten waren erg geïnteresseerd en de les werd vastgelegd op film.
Verder zijn wij bezig geweest met de remedial teaching en het maken van materialen die de leerkrachten tijdens lessen kunnen inzetten om de stof inzichtelijk te maken voor zwakke leerlingen. We maken bijvoorbeeld nep geld, klokjes en flashcards met keersommen voor rekenen. Op dinsdag stond ik in P3, ongeveer groep 5. Ik heb hier samen met de groepsleerkracht lessen gegeven en bij een les over muggen kon in mijn anti-insectenspray showen. Woensdag en donderdag zijn we weer met zijn drieën in P2 en P3 geweest en we hebben ook in deze klassen een rekenles verzorgd om te laten zien hoe je werkt met verschillende niveaugroepen. In P3 verzorgden wij daarnaast ook nog wat andere lessen omdat de leerkracht al wat ouder is en daar graag wat hulp bij krijgt. Samen gaven we de gymles en lieten we de kinderen bij beeldende vorming een insect knutselen. Gym wordt hier buiten gegeven op een heuvel tegenover de school. Vanaf hier heb je een heel mooi uitzicht en ondertussen speel je bewegingspelletjes met de kinderen.. Van zulke momenten kan ik echt genieten.

Voordat ik aan dit avontuur begon, heb ik mezelf nog wel eens afgevraagd of het niet heel gevaarlijk zou zijn in Afrika. Nu ik hier zit, denk ik daar nauwelijks nog aan. Ik voel mijzelf helemaal niet bedreigd of bang, alleen toen het ’s nachts een keer hard onweerde en ergens insloeg dacht ik dat er een oorlog begonnen was, haha. Je moet beter opletten wanneer je over straat gaat en wanneer het donker wordt blijven we vrijwel altijd binnen. Het leven is hier alleen wat lastiger. Het ene moment zit je zonder elektriciteit, dan is de gasfles leeg en moet je een dag wachten op een nieuwe en deze week zijn we zelfs een hele dag zonder water komen zitten.. Zoals ik eerder al zei, je leert hiermee omgaan..

Morgen gaan we op safari: varen over de nijl tussen de krokodillen en slapen in tentjes naast de nijlpaarden. I’m so excited and ready to make some good memories.. Tot de volgende keer!