Welcome to Uganda, the pearl of Africa!

Het heeft even geduurd voordat ik mijn eerste reisverslag kon plaatsen, doordat er geen Wifi was. Gelukkig konden we even een laptop op school lenen. Het is moeilijk om alle nieuwe indrukken en gebeurtenissen van de eerste week kort te beschrijven, dus bereid je voor op een lang, maar zeker interessant verhaal! ;)

Op donderdag 17 september zijn wij vertrokken naar Uganda. Na een lange reis, van ongeveer veertien uur, kwamen wij om drie uur ’s nachts aan op het vliegveld van Entebbe. Hier werden wij opgewacht door Kagumba. Wat een ontzettend aardige en spontane Ugandees is dit. We waren moe van de lange reis, maar hij zorgde er op de één of andere manier voor dat je weer bomvol met energie zat. Na heel wat geprop pasten eindelijk onze negen koffers in zijn auto. Van Entebbe was het nog anderhalf uur rijden naar ons verblijf in Kayunga. Onderweg hier naartoe reden we langs het Victoriameer en vast nog veel meer moois. Jammer genoeg hebben we zowat niks kunnen zien, behalve de marktjes langs de weg. Om ongeveer vijf uur ’s ochtends kwamen we aan in Kayunga.
Eenmaal binnen lag er een briefje voor ons klaar dat er om negen uur ’s ochtends iemand langs zou komen… Dat was wel erg vroeg, maar goed. We zetten de wekker en wachtten tot er iemand langs zou komen. Uiteindelijk kwam ze wat later dan gepland, maar het was voor ons wel lekker om even bij te komen van de reis! We kregen een korte rondleiding op de Bondekoschool en hierna gingen we boodschappen doen en geld pinnen. De enige plek waar we geld konden pinnen, bleek Kampala te zijn. Daar gingen we, met onze slaperige koppies in een taxibusje. Het busje zat propvol, kraakte aan alle kanten en reed zigzaggend langs de gaten in de weg. Ook hoorde je heel de tijd getoeter van al het verkeer dat langs je heen zoefde. Na een stuk gereden te hebben, stapten we uit. Wij waren opgelucht en dachten dat we er waren… Eva vertelde ons dat we verder moesten met een Boda Boda, een soort motortje. We hadden ze al voorbij zien komen toen we in het busje zaten, maar om daar zelf nu al mee te gaan reizen zagen we nog niet zitten.. achja, na wat getreuzel zijn we er toch maar opgestapt. Het eerste ritje was echt een hele ervaring. Je zit dan achterop bij een Ugandees die best hard langs al het andere verkeer rijdt en je zo snel mogelijk op plaats van bestemming probeert te brengen. Ook al staat er file, hier trekt de bestuurder zich niets van aan. Ze rijden dan slingerend langs alle auto’s waarbij je jezelf afvraagt of je been niet ergens achter blijft hangen. Later hebben we nog een paar keer achterop de Boda Boda gezeten om naar verschillende plekken in de stad te gaan voor boodschappen, geld en een simkaartje. Op de weg terug naar Kayunga besef ik mijzelf wat ik allemaal meemaak.. ik kijk om mijzelf heen naar de mooie omgeving, voel de wind in mijn haren en de zon om mijn gezicht. Ineens verdwijnt de chaos van al het verkeer. Het is toch wel echt een hele ervaring om dit mee te maken..

De tweede dag werk ik ’s ochtends vroeg wakker door gillende kinderen buiten. Ik ben uit bed gegaan om van het mooie weer te genieten. Het is hier elke dag zo’n 35 graden. De buurtkindjes waren aan het spelen en ineens bedacht ik mijzelf dat ik nog wat stuiterballen en strandballen mee had genomen. Deze hebben we aan de kinderen uitgedeeld en daarna hebben we nog uren met ze gespeeld. Het is echt bijzonder hoe blij deze kinderen zijn met iets dat je ze geeft. Nu komen de kinderen nog iedere dag langs ons huis en roepen onze namen. De volgende dag werd ik niet wakker door gillende kinderen, maar nu was het de kerkmis die ik vanuit mijn bed kon bijwonen. De huizen zijn hier niet goed afgesloten waardoor je alles buiten hoort en er ook allemaal dieren naar binnenkomen, haha. Dat is trouwens erg leuk met drie meiden. Hebben we eindelijk de moed bij elkaar geraapt om een spin te pakken, komen er ineens duizenden minispinnetjes uitgelopen… Dit weekend hebben we verder vooral Kayunga verkend, van de zon genoten en rustig een boekje gelezen.

Elke ochtend word je hier van iets anders wakker, zo was het vandaag door de geluiden van de Moskee. Vandaag was het niet zo erg, want het was tijd voor de eerste stagedag. Om een goed beeld te vormen van het onderwijs in Uganda en hoe alles gaat op de Bondekoschool, hebben wij deze eerste twee dagen geobserveerd in alle klassen.
Het was bijzonder om als blanke in een klas voor donkere kinderen te zitten. Je wordt aangestaard en ze zitten aan onze lange haren. Het lijkt zelfs alsof ze moedervlekken proberen weg te poetsen, dat kennen zij natuurlijk helemaal niet. Aan het einde van de dag zagen wij zelfs een kindje dat haar gezicht wit gekrijt had… Het was zo schattig…
Ook na school word je hier als blanke aangekeken en vrijwel alle kinderen roepen ‘Muzungu, Muzungu!’ naar je. Dit betekend blanke, haha. Het onderwijs hier is erg leuk om te zien. Er wordt super veel gedanst en gezongen. Wel raakt het mij om te zien dat ze hier geen puntenslijpers hebben. Zoiets normaals voor ons is zo ver weg voor de ander. Daarnaast vroeg een kindje aan mij of ik voor haar kon zorgen, omdat haar ouders dat niet konden. Ik was sprakenloos..

Naast al het mooie weer hebben wij ook wel ervaren dat het hier keihard regenen kan. Het staat binnen tien minuten helemaal blank en ik schepte gelijk mijn slippers vol met blubber. Door de harde regen was de stroom uitgevallen. We hebben deze avond dus gedineerd bij kaarslicht, wat overigens ook wel iets leuks had. Na het eten sprong het licht weer aan. We waren erg blij en dan besef je pas hoe vanzelfsprekend elektriciteit voor ons is en hoeveel je het eigenlijk gebruikt.

Woensdag was onze derde dag op de school. De dag startte met een toespraak en wij mochten onszelf voor de hele school voorstellen. Vanaf dat moment horen we overal op school maar ook daarbuiten ‘Teacher Michelle, Teacher Sandra, Teacher Natasja!’. Ook was er een korte les over hygiëne waarbij werd verteld dat de leerlingen hun haar korter moeten knippen en hun tanden moeten poetsen. Bij sommigen kinderen zijn delen van de tanden weggerot doordat zij geen tandenborstel hebben. Verder was dit een hartverwarmende dag op school. We waren heel de dag in P1, dat is ongeveer groep 3. We hebben de leerlingen geobserveerd en een soort onderzoekje gedaan. In de middag hebben we lekker meegespeeld. De kinderen stralen wanneer je een liedje met ze zingt en ze willen allemaal een high-five en een knuffel wanneer ze naar huis gaan. Het is echt geweldig om al die blije koppies te zien.
In de avond kwam Walter langs om te vertellen over een safari die we gelijk willen doen. Het is een aardige man en hij vindt dat je pas wat te vertellen hebt wanneer je iets engs meemaakt. Zo zou het zomaar kunnen dat we op safari op een paar meter afstand van een Nijlpaard slapen. Als ik dat hoor, vind ik het echt ontzettend eng. Maar tegelijkertijd lijkt het mij zo ontzettend gaaf om de natuur en dieren te zien.

Donderdag was een vrije dag door een feest uit de Islam. We hebben deze dag wat dingen uitgewerkt voor school en daarnaast boodschappen gedaan. Onderweg kwamen we langs allemaal kooien met kippen erin. Overal lagen veren, het zou mij niets verbazen dat ze die arme beestjes levend voor je kaalplukken. Ook zien we hele stukken vlees hangen en een stukje ernaast zie je de ingewanden liggen. Voor mij als dierenvriend en vegetariër is dat niet echt een fijn gezicht, maar toch besef ik mijzelf dat de mensen hier al zo weinig hebben.
De rest van de dag hebben we nog lekker genoten van het zonnetje, gepuzzeld, gelezen én natuurlijk veel gekletst.

Als ik dit blog plaats is het vrijdag, en heb ik er nog een stagedag opzitten. Volgende week is de eerste volle stageweek week en dan zal ik jullie meer vertellen over onze bezigheden op de Bondekoschool.

Tot dan! Liefs, Michelle

P.S. Als ik de dagen nog een keer naloop, kan ik nog zoveel meer bedenken om te vertellen. Het is niet samen te vatten wat je hier allemaal ziet en meemaakt..