The last days..

Lieve lezers,

Op dit moment ben ik alweer op Nederlandse bodem, maar jullie hebben nog een laatste reisverslag van mij tegoed. De laatste week in Uganda is voorbij gevlogen, maar het was nog wel een week die ik graag met jullie deel!

Op zaterdag zijn in de ochtend langs Theo zijn boerderij gegaan om de kwark en eieren die we daar gekocht hebben, te betalen. Het is een klein stukje lopen naar zijn boerderij. Onderweg hoorde we gepiep in de berm.. Het klonk als een heel klein hondje of katje. Zoals altijd word ik vrolijk van het zien van een dier, maar deze keer was dat van korte duur. We zagen een pas geboren hondje, de ogen waren nog dicht, tussen het gras liggen. Het beestje lag daar uit te drogen in de brandende zon. Ik wilde het diertje gelijk oppakken om mee te nemen en ervoor te zorgen, maar Sandra wees mij er net op tijd op dat we geen dieren mochten aanraken door de kans om hondsdolheid op te kunnen lopen. Toen heb ik met mijn lichaam schaduw gecreëerd terwijl Natasja naar Theo liep om te vragen wat we konden doen. Theo gaf aan dat we weinig voor het hondje konden doen, omdat het beestje nog niet zelf kan drinken. Wij gaan al bijna weg en in die korte tijd kunnen wij al helemaal weinig doen. Het deed ontzettend veel pijn in mijn hart om zo weg te moeten lopen, helemaal toen ik er toen achter kwam dat er nóg twee hondjes, in de zelfde toestand, naast lagen. Ik wist gewoon dat de hondjes het niet zouden overleven.. Het duurde even voor dit verdrietige gevoel wat zakte..
Aan het begin van de middag zijn we bij Mariam langs gegaan. Mariam is de onderbouwcoördinator op de Bondekoschool en zij begeleidt ons gedurende onze stage. Het is een slimme vrouw en ze ziet er altijd heel netjes uit. Wij waren heel benieuwd om te zien in wat voor huisje zij woont. Het is erg dicht naast de school. Naast en tegenover haar huis staan nog zeven dezelfde huisjes waar ook nog twee andere leerkrachten van de Bondekoschool wonen. Mariam verwelkomt ons met een knuffel en laat ons haar huisje zien. Voor opening hangt een doek en als we hier langslopen, komen we in de woonkamer. Dit is een heel klein en donker kamertje van misschien net tien vierkante meter. Hier staan een bank, twee grote stoelen en een tv'tje gepropt. Aan de muur hangen allerlei foto's van haarzelf, haar zoontje en naar man. Ook zien we foto's van klassen van de Bondekoschool. Ze is erg trots op alle foto's en er wordt dan ook snel nog een foto album tevoorschijn gehaald. Deze middag hebben we veel gekletst met haar en haar zoontje en chapatti's gegeten.

Zondag zijn we voor de laatste keer met Walter opstap gegaan om Lake Victoria te bezoeken. Het is het grootste meer in Afrika en we hebben het alleen kort gezien toen we midden in de nacht van het vliegveld werden opgehaald.. We zouden het toch wel erg zonde vinden om het niet van dichtbij gezien te hebben. Walter heeft ons niet gelijk naar het meer gebracht, maar hij reed eerst een hoge heuvel op vanaf waar we een schitterend uitzicht hadden over het meer. Het is zo inmens groot dat je het einde van het meer niet kunt zien. Op deze plek stonden ook heel veel mooie planten met gekleurde bloemen waardoor ik genoeg had om te fotograferen. Na een tijdje zijn we richting het meer gaan rijden. Walter liet ons de bekende vismarkt zien (en ruiken... Wat een geur!!). Hij stelde ons aan iemand voor en hij zou ons verschillende soorten vis laten zien. Nu hoefde dat van mij al helemaal niet, omdat ik verwachtte allerlei dode vissen te zien. Ik wilde beleefd zijn en liep toch mee. De man haalde ineens ontzettend trots een anderhalve meter lange vis tevoorschijn.. Met een grijns van oor tot oor vroeg hij of wij de vis ook even vast wilden houden voor een foto... Voor mij was het antwoord al duidelijk, maar toen de vis een paar seconde later ook nog begon te spartelen, wisten we niet hoe snel we weg moesten lopen.. De lokalen hebben zich rot gelachen! Na de vismarkt bracht Walter ons naar 'the beach'.. Tja, volgens Ugandese begrippen is mijn achtertuin ook een strand. Het strand waar wij waren was namelijk gewoon een grasveld met uitzicht op het meer. Je kon er niet zwemmen en er was al helemaal geen zand. Toch wel grappig om dat gezien te hebben en we hebben er even lekker gerelaxt. Rond 4 uur zijn we naar Kampala gereden om nog een lekker ijsje te eten en hierna heeft hij ons weer thuis afgezet.

Toen was het alweer maandag. Op deze dag hebben voor het laatste keer remedial teaching gedaan met de leerlingen uit P1. Weer zagen we vooruitgang bij de leerlingen die we hebben begeleid. We hopen zo ontzettend dat de leerkrachten ons programma doorzetten, dat we dat deze dag nogmaals met ze hebben besproken. Na schooltijd was er een teamvergadering die net zoals de vorige keer ontzettend lang duurde.. Het was geloof ik 6 uur toen we eindelijk naar huis konden om te gaan eten. Onderweg naar huis liep er een meisje, Sandra, mee. Zij wilde graag met ons praten omdat ze veel zorgen over school had. We hebben haar geprobeerd gerust te stellen en beloofden haar om morgen samen naar de sociaal werkster te gaan om te praten. Toen we deze avond in het donker aan het eten waren, stond Sandra ineens voor onze deur. Ze bracht ons soort pannenkoekjes. Wat lief!! De elektriciteit heeft het de rest van de avond niet meer gedaan en hierdoor ben ik maar vroeg naar bed gegaan.

Dinsdag werd ik wakker met het besef dat het de laatste volle dag is op school.. Onderweg naar school komen we een vrouw tegen die een konijn aan de oren vasthoud en een man die kippen aan de poten in een trosje draagt. Wij vinden het nog steeds erg apart wanneer we zoiets zien, maar wanneer wij gek opkijken worden wij aangestaard alsof wij juist degenen zijn die iets geks doen..
Deze dag hebben we toetsen afgenomen in de klassen waar we remedial teaching hebben uitgevoerd om te kijken of er vooruitgang is. De toetsen hebben we in de middag gelijk geanalyseerd. Het was erg leuk om te zien dat er heel wat kinderen vooruitgang laten zien. Wij hadden dit niet meer verwacht, omdat er toch minder tijd was dan gepland voor de remedial teaching rekenen. De vooruitgang is dus niet alleen aan ons te danken, maar ook aan de leerkrachten die de moeilijke onderdelen nog hebben herhaald! Deze middag hebben we ook Annemieke en Ellen ontmoet op de school. Zij zetten zich allebei in voor stichting Bondeko en zijn nu voor twee weken op de school om allerlei workshops voor het team te verzorgen. Het was gek, maar ook erg leuk om weer eens blanken te ontmoeten en Nederlands te kunnen praten! Deze avond stond Sandra opnieuw bij ons voor de deur om weer pannenkoekjes te brengen..

Woensdag was de allerlaatste keer op de Bondekoschool. De dag begon met de Parade en er werd nog speciaal voor ons een liedje gezongen. Ook mochten wij naar voren komen om afscheid te nemen. Hierna zijn we nog langs de klassen gegaan om echt goed afscheid te nemen met een liedje, een spelletje of gewoon een dikke knuffel.. Het afscheid was moeilijk, zeker wanneer tranen ziet lopen over de wangetjes van de kinderen. Sommige leerkrachten hadden echt een brok in hun keel en wij daardoor ook. Het is zo vervelend dat je weet dat je niet zomaar even langs kan gaan in de toekomst. Om 10 uur ging de hele school naar de kerk. Wij liepen achter de leerlingen aan een aan het einde van de weg scheidden de wegen. Je hebt je zes weken lang kunnen voorbereiden op het afscheid, maar toch blijft het erg moeilijk om alle mooie momenten op de school en de warmte van de kinderen en de leerkrachten achter je te moeten laten.
Woensdag stond verder in het teken van opruimen, schoonmaken en inpakken. Daarnaast hebben we nog even een laatste rondje gelopen bij ons huisje om de omgeving goed in ons op te nemen voordat het donker werd. Ook hebben we buiten gegeten; nu kon het nog met zo'n 30 graden!

Om half 1 's nachts werden we door Kagumba opgehaald. Het was weer een hele klus om onze negen koffers in de auto te krijgen.. Onderweg naar het vliegveld zagen we weer overal mensen langs de weg, net zoals toen we zes weken geleden aankwamen.
Op het vliegveld konden we al gelijk inchecken. Toen mijn koffer door de scan ging, moest ik hem open maken omdat er volgens de man metalen in mijn koffer zouden zitten. Boos en geïrriteerd maakte ik mijn koffer open. Ik had alles netjes ingepakt en tussen mijn kleding had ik breekbare souvenirtjes gestopt. Nadat ik tien keer gezegd had dat ik echt niks van metaal in mijn koffer had zitten en dat ze voorzichtig moesten zijn met mijn spullen, mocht ik eindelijk mijn koffer weer dichtdoen. Bij de check-in ging het ook niet in één keer goed, ik had namelijk twee dezelfde boarding passen gekregen in plaats van eentje voor Entebbe-Istanbul en Istanbul-Amsterdam. Uiteindelijk hebben we nog ongeveer twee uur moeten wachten bij de gate en we zijn om 5 uur de lucht ingegaan. Onderweg vlogen we over de Sahara en de Nijl.. Wat een prachtig gezicht. Op Istanbul hebben we een tussenlanding gemaakt, even wat kunnen eten en rond kunnen lopen en daarna verder gevlogen naar Amsterdam. Deze vlucht ging erg snel voorbij en bij het pakken van de koffers merkte ik dat ik toch best wel zenuwachtig was om iedereen weer te zien. Eenmaal door de deur zag ik mijn ouders, zusje en mijn oma. Yannick was er wel bij, maar had het precies getimed om op de wc te zitten wanneer ik binnenkwam.... Hahaha. Na een paar minuutjes kon ik ook hem in de armen vliegen.
Het is gek hoe snel het went om weer thuis te zijn en om iedereen te zien. Het voelt nu al niet meer alsof ik zolang en zo ver weg ben geweest. Je komt weer in de normale wereld en alles gaat weer door. Tot nu toe heb ik nog geen last van een 'cultuurshock' zoals ons verteld werd en ik ben benieuwd of dat nog gaat komen..