Beautiful Uganda

Vrijdagochtend om 5 uur ging de wekker. Deze ochtend was het niet moeilijk om op te staan, ik had namelijk zo’n zin in de komende dagen! We sprongen allemaal uit bed om onszelf snel aan te kleden, te ontbijten en de laatste spullen in te pakken. Dit is toch allemaal een stuk lastiger wanneer je ineens merkt dat er geen stroom is.. Het had in de nacht weer veel geonweerd en dan wordt de stroom eraf gehaald. Dat werd dus weer ontbijten bij kaarslicht en spullen inpakken met een zaklamp.. Echt ideaal was het niet, maar gelukkig konden we om kwart over 6 wegrijden richting Murchison Falls National Park. Toen we de auto instapten, zagen we dat er al een meisje inzat. Dit was een nichtje van Walter. Hij zou dit weekend op haar passen en daarom ging ze mee. Het was een erg leuk meisje, Cindy heet ze. De autoreis was erg vermoeiend voor haar en ze viel dan ook geregeld tegen mijn schouder in slaap. Zelf had ik ook een paar momenten moeite om mijn ogen open te houden. Aan de ene kant was ik erg moe, maar aan de andere kant wilde ik graag mijn ogen op de weg houden. Walter rijdt namelijk nogal wild door alle gaten in de weg en is niet bang om auto’s in te halen, ook al komt er een tegenligger aan. Ik heb soms echt mijn hart vast gehouden en een schietgebedje gedaan in de hoop dat we veilig aan zouden komen.
Over de reis alleen kan ik al een heel wat blaadjes vol schrijven.. man man man. We zien langs de weg veel dode honden die zijn aangereden.. Elke keer als we er weer een zien, roept Walter: ‘Beef burger!’. Hij schijnt het nogal grappig te vinden, ik niet. We hebben nog niet eerder zoveel dode dieren langs de weg gezien. In de omgeving van Kayunga en Kampala zijn er veel Maraboe’s die de dode dieren opeten. Na ongeveer een uurtje rijden werden we aangehouden: de lichten van de auto stonden aan en dat mocht niet. Hij kon kiezen, of een boete of de politie zelf wat geld geven om de boete te ontlopen. Hij koos voor het laatste en we konden weer doorrijden.. Niet even later werd de auto weer naar de zijkant geparkeerd.. Gelukkig was dit alleen om wat banaantjes te kopen voor onderweg, maar hiervoor heeft wij wel wat stenen geraakt met zijn auto.. Onderweg kijk ik mijn ogen uit. Je ziet het landschap veranderen: er komen meer heuvels en bergen en er zijn andere planten, zoals enorme cactussen. De wegen veranderen ook, hoe dichter we bij het park komt, hoe hobbeliger en slechter de weg wordt. Zo horen de wegen in Afrika te zijn! Ik zie veel moois onderweg, maar je ziet ook veel mensen in armoede. In de omgeving waar wij zitten, leven er ook mensen in armoede, maar ze hebben wel redelijk normale huisjes. Onderweg zie ik vooral hutjes van klei met een dak van stro. Kinderen lopen naakt over straat en moeders en kinderen lopen langs de weg en dragen een teil water, een hoop takken of wat anders op hun hoofd. Alles leek daarna goed te gaan, maar ineens begon de rem heel raar te doen. Het werd zelfs zo heftig dat de auto alleen kon afremmen met de handrem.. We reden net het neushoornpark in dus dat kwam later nog wel..

In dit park hebben we tussen de neushoorns gewandeld! Van tevoren was dit best een eng idee en de preek van de gids (wanneer er iets gebeurt, moet je a. heel hoog de boom inklimmen, b. jezelf achter een boom verstoppen of c. naar de auto rennen en daarin schuilen) werkte nou niet bepaald geruststellend, haha. Ach, als het echt heel gevaarlijk zou zijn, zou dit park niet eens bestaan. We hebben denk ik zo’n zes neushoorns gezien en wat zijn die beesten groot. Na een halfuur vroeg de gids of we genoeg foto’s hadden en of we terug konden gaan. Hierop antwoordde Natasja dat we alleen zijn kont op de foto hebben en dus nog wel even wilden blijven, haha. Hierna hebben we de neushoorn van zo’n vijf meter afstand bekeken en mooie foto’s kunnen maken. Wat waren wij blij met Natas haar reactie!

Hierna gingen we weer verder naar Murchison, maar voor de rem zijn we snel bij een garage gestopt. Het zou ongeveer vijf minuutjes duren, daar konden we uiteindelijk drie kwartier van maken. Er werd van alles los en vast gedraaid, zelfs de achterbanden werden helemaal verwijderd. Met toch wat twijfels of het allemaal goed gerepareerd zou zijn, zijn we weer in de auto gestapt. Hierna hebben we nog een snelle stop gemaakt bij een restaurant waar ik een lekkere tosti met kaas en tomaat en gebakken aardappeltjes besteld heb en met een volle maag zijn we aan het laatste stuk van de reis begonnen.

Om half 3 kwamen we bij de ingang van Murchison Falls National Park. Aan het begin reden we door het tropisch regenwoud waar we veel apen spotten: langs de weg en slingerend aan de takken en lianen. In het park zelf was het nog twee uur rijden voordat we bij het gebied aankomen waar wij zullen verblijven. We zijn hier nog niet heengegaan, omdat we ook nog deze dag wat dieren wilden gaan bewonderen. Voordat we naar de savanne kunnen, steken we met een pont de Nijl over. Hier zien we al gelijk nijlpaarden in het water en op de savanne hebben we heel veel verschillende herten, apen en vogels gezien en daarnaast zwijnen, stokstaartjes, giraffen en buffels. Het was zo mooi, alleen het uitzicht is al schitterend. En dat die bijzondere dieren erbij in die mooie omgeving. Zo gek om dit, wat je normaal alleen bij natuurprogramma’s ziet, nu zelf mee te maken. Om 7 uur nemen we de pont terug en gaan we naar ons ‘rest camp’: Red Chilli. Het is al helemaal donker, het regent en onweert heel hard en we hebben dus geen flauw idee hoe onze tent eruit ziet. We dumpen de spullen, bestellen alvast wat eten en gaan ondertussen douchen. Dit was een hele belevenis: de douche was heel koud en in de open lucht waardoor er boven je vleermuizen vliegen en over de muren hagendissen lopen terwijl je doucht. Hierdoor waren we alle drie ineens heel snel klaar met douchen! Na een stevige maaltijd zijn we lekker gaan slapen. Wanneer ik net in bed lig, hoor ik buiten een geluid. Zou het een nijlpaard zijn of toch een zwijntje? Ik zal het nooit weten want daarna ben ik snel weggezakt..

Op zaterdag ging de wekker weer om 5 uur! Als ik de tent uitloop, zie ik een prachtige sterrenhemel en even later zien we de zon opkomen die het gigantische park, van wel 3000 vierkante kilometer, verlicht. We halen ons ontbijtje op en stappen de auto in. We hebben van ’s ochtends half 7 tot 12 uur door het park gereden en de mooie natuur en dieren kunnen bewonderen. We zijn nu onder andere langs de hippopool geweest waar we veel nijlpaarden zien en we hebben een kudde van ongeveer veertig olifanten gespot. Wat was dat gaaf! Wel ook een beetje eng omdat er veel jonge olifantjes bijliepen en de oudere olifanten ons als bedreiging zagen. We wilden ook nog graag een leeuw, luipaard of hyena zien, maar die hebben we helaas niet kunnen vinden. Wel lagen er overal skeletten van dieren, dus ze zaten er wel! ;) Natuurlijk zien we ook weer een hoop giraffen, herten, buffels, zwijnen en apen, zoals we de dag ervoor al gezien hadden. Om 12 uur zijn we weer terug gegaan naar Red Chilli en we hebben hier geluncht bij een prachtig uitzicht over de savanne en met wilde zwijntjes om ons heen.
In de middag hebben we een boottocht over de Nijl waarbij we onwijs veel nijlpaarden, verschillende vogels en ook krokodillen spotten. Na ongeveer twee uur varen komen we onderaan de waterval uit. Hier stappen we uit om vervolgens naar het beginpunt van de waterval te gaan hiken. Dit was een zware klim in het onwijs warme weer.. Onderweg heb je gelukkig vanaf verschillende punten een mooi uitzicht over de waterval. Helemaal op de top spettert het water van de krachtige waterval verfrissend over ons heen en zien we een regenboog. Op dat moment komt Water aan met zijn koelbox, deze mocht Sandra openen voor haar verjaardag. Ze haalde hier een wijntje en glazen uit. Hierna hebben we met zijn allen wijn gedronken on top of Murchison Falls.. Dat moment zal ik niet snel vergeten, de sfeer was heel goed en het was een bijzondere plek. Hierna zijn we waggelend teruggelopen naar de auto om naar ons kamp te gaan. Alles leek perfect, maar dan begeeft de auto het ineens. Daar stonden we dan, midden in de boesboes met een kapotte auto en geen bereik. Gelukkig kreeg Walter de auto snel weer aan de praat, maar de vonken kwamen er vanaf… op een gegeven moment kijk je nergens meer van op… Die avond hebben we lekker gegeten en de rest van de wijn opgedronken terwijl we het in de verte weer zagen onweren. In de nacht heeft die onweer ons kamp bereikt en hield ons wakker. Het was ontzettend hard.
De volgende ochtend heb ik onwijs lekker ontbeten met pannenkoekjes met banaan, ananas en honing terwijl de bavianen en zwijnen om ons heenlopen. Ook zien we nog een baviaan hoog in de boom over de savanne uitkijken. Zo zou ik welke ochtend wel wakker kunnen worden..
We beginnen helaas weer aan de reis naar huis. We rijden alleen niet in een stuk door, maar gaan nog langs Lake Albert. Wat is dit ook een mooi meer! De weg hier naartoe was alleen we de slechtste weg in Uganda. Hierdoor kwamen we helemaal door elkaar geschut en misselijk aan bij het meer. Alle blije kindergezichtjes onderweg maakte wel weer een hoop goed. Soms renden ze zelfs achter de auto aan. We zien hutjes in de middle of nowhere staan en ik vraag mezelf af hoe ver deze mensen moeten lopen voordat zij aan water of iets anders kunnen komen. Overal lopen geiten en koeien met enorme hoorns op straat. Hier rijdt Walter dan als een gek doorheen waardoor ik elke keer weer bang ben dat we een dier aanrijden. Ook zien we mensen aan de zijkant van de weg hun kleding wassen in een plas. Natuurlijk weet je dat dat gebeurt, maar om het dan echt zelf te zien, maakt toch weer heel veel indruk..
We willen allemaal snel naar huis, maar vooral Walter blijkt snel ginds te willen zijn. Hij rijdt naar ons idee veel te hard, al helemaal voor de soort wegen waar we op rijden. Het zijn smalle wegen met veel gaten en plassen en met scherpe bochten of steile heuvels waardoor je niet kunt zien of er verkeer aankomt van de andere kant. Weer helemaal door elkaar gerammeld maken we een stop in het plaatsje Hoima, waar we wat gaan eten. We bestellen alle drie een tosti met kaas en tomaat. Na twintig minuten vinden we het toch wel erg lang duren, maar precies op dat moment komt de verkoopster met een wit brood de winkel in lopen en niet veel later verschijnen er ook tomaten. Dit moest dus nog gekocht worden voordat ze het konden maken! Gelukkig is het eten hierna redelijk snel klaar, het smaakte goed (waar de kaas gebleven was is ons alleen een raadsel) en konden we weer verder rijden. Het was nog een lange en vermoeiende reis. Helaas moesten we ook nog boodschappen doen omdat we niks meer in huis hadden. We reden dus voorbij Kayunga om in Kampala, de enige grote supermarkt, boodschappen te doen. Uiteindelijk zijn we om 6 uur veilig thuis aangekomen. Wat een opluchting! Het was een heel leuk weekend, maar snel zou ik niet meer bij Walter in de auto stappen, haha. Ik weet na deze reis wel wat voor auto ik later wil: een Land Rover! Die auto is niet kapot te krijgen..

Op maandag waren we nog lekker vrij om van het weekend bij te komen en om onszelf voor te kunnen bereiden op de komende stagedagen. Ook hebben we nog wat kleding gewassen, alles was namelijk helemaal bruin van al het stof van de droge grond. Dit hing lekker buiten te drogen toen de regen ineens weer met bakken uit de hemel viel. Nu hangt de was dus weer verspreid door heel het huis te drogen.. Oktober is hier een regenseizoen en dat beginnen wij nu wel te merken. Sinds zondag is hier elke dag wel een plensbui gevallen, waardoor wij dan weer een privézwembad voor ons huisje hebben.

Deze week waren er een paar heerlijke stagedagen. Ik stond dinsdag in PP, de kleuterklas, en heb hier een knutselactiviteit voor de kinderen bedacht en een verhaal voorgelezen. Deze klas is heel erg leuk en de leerkracht is ook heel lief en enthousiast. De kinderen hebben het onwijs naar hun zin bij haar, dat spat er vanaf! Woensdag en donderdag zijn we weer individueel met de kids van P1 en P2 aan de slag gegaan en de blije gezichtjes die je daarvoor terugkrijgt zijn goud waard. Vandaag, vrijdag, stonden we in P3. Wat een enthousiaste kinderen zitten daar. Heel deze klas staat zo ongeveer op stelten wanneer wij langskomen: we worden besprongen door ze alsof het leeuwen zijn die hun prooi te pakken nemen en dan komen alle briefjes nog die ze voor ons gemaakt hebben: ‘’To my lovely Teacher Mishelle van Aike’’.. Ik kan ondertussen een plakboek volmaken met deze briefjes.
Ook was er een leerling uit deze klas die vond dat ze mij wat Luganda moest leren en ik moest ook zeker weten Matoke proeven. Matoke maak je door groene bananen te koken en dinsdag kreeg ik een tasje met groene bananen mee naar huis om het te gaan maken! Dit weekend eten we dus matoke, echt heel leuk en lief van haar!

Over precies twee weken is dit mijn eerste dag weer in Nederland. Wat gaat de tijd ongelofelijk hard voorbij! Natuurlijk kan ik niet wachten om iedereen thuis weer te zien, maar voor nu probeer ik nog van alle momentjes te genieten..

Tot volgende week! Liefs van mij!